Podkategorie
Piwo o pięknej, czerwonej barwie, słodowym charakterze, niskiej goryczce, praktycznie pozbawione aromatu chmielowego.
Piwo będące produktem fermentacji brzeczki słodowej i miodu (wg polskiej konwencji nie więcej jednak niż 45%) z dodatkiem chmielu lub innych ziół i przypraw.
Piwo, do którego dodano miód dopiero po pasteryzacji lub aromatyzowane miodem sztucznym jest piwem smakowym i nie zalicza się do tego stylu.
Lekkie pszeniczne niemieckie piwo kwaśne o lekko słonym smaku i aromacie kolendry. Podobnie jak inne niemieckie kwaśne piwa, styl ten praktycznie zniknął na początku XX w. i został odtworzony dopiero pod jego koniec. Kolendra stała się wyróżnikiem stylu prawdopodobnie dopiero w XX wieku. Dodatek soli ma natomiast nawiązywać do mineralności wody z rzeki Gose której to piwo zawdzięcza swą nazwę. Podobnie jak w przypadku berliner weisse ciężko obecnie spotkać na rynku wersję klasyczną, bez dodatku owoców, chmielenia na zimno czy egzotycznych przypraw.
Jasne, pszeniczne, polskie ale z nutą dymu dębowego w smaku i aromacie oraz obfitą, trwałą pianą. Lekkie, orzeźwiające i wysoko wysycone. Jeden z niewielu polskich stylów piwnych, zapomniany w ostatnich latach XX w., powraca obecnie do łask na fali rozwoju piwowarstwa domowego i rzemieślniczego. Często nazywane "polskim szampanem".
Duńskie ciemne piwo, we współczesnej postaci słodkie, niskoalkoholowe i zwykle dolnej fermentacji. W wersji historycznej powstawało z "białego" słodu (suszonego na wietrze lub powietrzu), choć paradoksalnie mogło też być ciemne; fermentowano je wówczas metodą górnej fermentacji.
Mocniejsza i bardziej intensywna wersja american IPA, zwana także imperial IPA. Dla miłośników mocnych chmielowych wrażeń.
California common to piwo o wyraźnym smaku słodowym, kontrowanym przez goryczkę nadaną przez odmianę chmielu Northern Brewer. Występuje także pod nazwą steam beer (piwo parowe), która jest jednak zarezerwowana dla ikony stylu warzonej przez browar Anchor z San Francisco.
Saison to tradycyjne belgijskie piwo górnej fermentacji. Odświeżające, lekkie, wysoko nagazowane, wytrawne, często o podwyższonej kwasowości. Specjalne, belgijskie drożdże odpowiadają za owocowo-przyprawowy aromat, wzbogacony nutami szlachetnych chmieli, zazwyczaj ziemisto-przyprawowymi. Mogą zawierać dodatek niewielkich ilości przypraw, ich zapach nie może jednak dominować bukietu.
Deserowe, słodowe, mocne piwo ze Szkocji. Gęste, dekstrynowe i charakteryzujące się niską zawartością chmielu.
Sahti to piwo o co najmniej kilkuwiekowej tradycji, o której można przeczytać w fińskim eposie Kalevala. Nazywane bywa „piwem pierwotnym” lub „piwną skamieliną”. Należy do grupy kilku piw, które zdołały przetrać pomimo zmian w piwowarstwie, jakie zaszły zwłaszcza w XX wieku. Obok innych piw pochodzących ze Skandynawii tworzy rodzinę tak zwanych piw wiejskich (farmhouse ales). Jest piwem mocnym, jednak, zgodnie z tradycją, nie poddawanym długiemu leżakowaniu.
Sesyjne piwo łączące cechy wysoko chmielonego amerykańskiego Pale Ale z aromatami kawowymi.
Jasne, słodowe piwo o czystym profilu. Jego nazwa pochodzi od bujnej piany będącej jednym z wyznaczników stylu, której kolor i faktura miały przypominać śmietanę.
Wędzona wersja stylu dry stout lub foreign extra stout. Do wędzenia można użyć drewna, torfu lub innych materiałów.
Festbier to nazwa oficjalnego stylu warzonego na okoliczność Oktoberfestu, chociaż piwa z "fest" w nazwie warzy się także z okazji innych świąt (Annafest, Wielkanoc, różne jubileusze, święta miast itd.).
Ciemne, lekkie i wytrawne piwo ale z wyraźnie zaznaczonym palonym smakiem – często podobne do kawy. Smakiem przypominać ma bardzo gorzką czekoladę lub kawę zbożową. Palony charakter może być suchy i kawo–podobny do częściowo czekoladowego.
Historyczne piwo, warzone do czasów wprowadzenia w USA prohibicji, w stanie Kentucky, zwłaszcza w okolicach Louisville. Było piwem lekkim, o ciemnej barwie. Nazywano je także "common" lub "dark cream ale". Jego zaletami były: nieskomplikowany proces produkcji oraz niska cena. Wbrew pojawiającym się w niektórych opracowaniach informacjom, nie powinno być piwem kwaśnym.
Niemiecka odmiana piwa o niskiej zawartości alkoholu. Stylem bazowym mogą być piwa zarówno dolnej, jak i górnej fermentacji.
Jasnozłote, historyczne piwo wywodzące się z centralnych Niemiec (Lichtenhain, Turyngia). Należy do tej samej rodziny co grodziskie, gose czy berliner weisse. Wyróżnia je jednak specyficzne dla stylu połączenie delikatnej kwaśności z dymionym charakterem.
Lekkie brytyjskie piwo górnej fermentacji, zazwyczaj ciemne. Współcześnie styl określany jest często jako dark mild.
Wariacja na temat amerykańskiego barleywine, gdzie jęczmień zastąpiono żytem, które wprowadza do piwa dodatkowe, korzenne, ziemiste, nieco pikantne smaki i aromaty oraz charakterystyczną gęstą, oleistą konsystencję.
