Podkategorie
Ciemne, palone piwo górnej fermentacji, wyróżniające się aromatem nowofalowych chmieli.
Ikona piwnej rewolucji, która zdobyła serca piwoszy na całym świecie. Solidnie nachmielone nowofalowymi odmianami chmielu pełne, soczyste, jasne ale.
Niemieckie piwo pełne (Vollbier) o wyraźnie słodowym smaku i aromacie pochodzącym ze słodu monachijskiego. Charakteryzuje się czystym profilem i miedzianą barwą.
Ciemniejsza wersja american IPA, często o bardziej wyrazistym i złożonym profilu słodowym.
Bogate, półciemne lub ciemne, mocne tradycyjne niemieckie piwo. Sycące, ale nie słodkie. Zdominowane przez słodowe nuty razowego chleba.
Mocniejsza wersja koźlaka (bocka, maibocka lub festbocka). Ekstremalnie słodowe piwo, nazywane czasem płynnym chlebem.
Półciemne amerykańskie piwo średniej mocy. Balans może wahać się od bardziej chmielowego do mocniej słodowego, aspekty te zawsze jednak powinny być w bliskiej równowadze. Najczęściej posiadać będzie zarówno karmelowe, jak i cytrusowe nuty, które powinny ze sobą współgrać.
Typowa amerykańska interpretacja angielskiego barley wine, gdzie zastosowano wyższą goryczką i bardziej chmielowy charakter z z typowymi dla amerykańskich chmieli aromatami.
Jasne, lekkie, amerykańskie piwo, o średniej goryczce. Balans zazwyczaj przesunięty w stronę słodową. Piwo o bardzo dużej pijalności. Czasami spotykane również w USA pod nazwą blonde, blonde ale lub golden ale.
Mocne amerykańskie piwo o intensywnym aromacie i smaku, łączącym nuty specjalnych słodów i amerykańskich chmieli.
Angielskie codzienne piwo sesyjne. Nazywane także strong bitter lub best bitter. Powszechnie spotykane w pubach w całej Wielkiej Brytanii. Tradycyjnie leżakowane w beczkach (casks), z których następnie szynkowane jest przy użyciu ręcznej pompy, a nie wypychane dwutlenkiem węgla.
Jasne piwo pszeniczne górnej fermentacji wywodzące się z Bawarii. Poza wysokim wysyceniem dwutlenkiem węgla i wysoką pienistością, cechuje się także zmętnieniem pochodzącym od drożdży oraz estrami i fenolami w aromacie i smaku. Typowe nuty dla tego stylu to goździki (4-winygogwajakol) i banany (octan izoamylu). Piwo tego typu bywa nazywane także weizen. Wersja niefiltrowana występuje pod nazwą "Hefe-Weizen" (niem. Hefe - drożdże). Istnieją również wersje filtrowane - kristalweizen, w których wyraźniejsze są nuty owocowe, a mniej jest fenoli w porównaniu z niefiltrowanymi piwami pszenicznymi. Niektóre browary warzą także wersje o mniejszej zawartości alkoholu - liechtes weisse. Na rynku dostępne są także wersje bezalkoholowe weissbier.
Ciemne piwo dolnej fermentacji, najczęściej spotykane na stołach w Saksonii i Turyngii. Orzeźwiające, wytrawne, balansujące pomiędzy lekko paloną słodowością, a chmielowością.
Najpopularniejszy styl w południowych Niemczech. Codzienne pełne piwo o słodowym smaku, pokazujące kunszt bawarskich piwowarów.
Historyczny styl piwa wywodzący się z angielskiego miasta Burton on Trent. Piwo tego rodzaju cieszyło się dużą popularnością w drugiej połowie XVIII wieku oraz na przełomie XVIII i XIX stulecia. Cechowała je przede wszystkim wysoka pełnia, wyraźna słodowość, wysoka zawartość alkoholu (często przekraczająca 10% obj.). Akcenty chmielowe miały za zadanie równoważyć bukiet piwa. Z czasem nazwę "Burton" zaczęły stosować inne browary dla warzonych przez siebie mocnych piw. Alternatywnie określa się je także "winter warmer" oraz "old ale". Jest to piwo długo leżakowane (co najmniej kilka miesięcy do roku). Za współczesny styl nawiązujący do mocnych piw warzonych dawniej w Burton-upon-Trent (ale i innych historycznych angielskich piw długo leżakowanych np. Yorkshire Stingo, October Beer) uważa się old ale.
Słodowe, ciemne amerykańskie piwo wzbogacone o lekkie nuty nowofalowych chmieli.
Wysoce pijalne, dostosowane do gorącego klimatu. Dawniej nazywano je także australian pale ale, jednak obecnie nazwa ta odnosi się do australijskich interpretacji piw american pale ale, jednak chmielonych lokalnymi odmianami.
Niemieckie pełne piwo o ciemnomiedzianej lub brązowej barwie, lekko słodkie i sycące. Do końca XIX w. najpopularniejszy styl piwa w Niemczech.
Belgijskie złote ale o średniej mocy i subtelnym zapachu owocowo-przyprawowym. Lekkie w odbiorze, początkowo słodkie, z wytrawnym finiszem.
Jeden z najmocniejszych z tradycyjnych belgijskich stylów piwa (por. tripel). Na jego niezwykle złożony bukiet składają się aromaty pochodzące zarówno ze specjalnych słodów, jak i z fermentacji przy użyciu belgijskich drożdży.
