Sesyjne piwo łączące cechy wysoko chmielonego amerykańskiego Pale Ale z aromatami kawowymi.
Mocniejsza wersja koźlaka (bocka, maibocka lub festbocka). Ekstremalnie słodowe piwo, nazywane czasem płynnym chlebem.
Jasny lager z Zagłębia Ruhry, charakteryzujący się słodszym i bardziej mineralnym smakiem niż piwa w stylu pilzneńskim lub monachijskim.
Mocniejsza i bardziej intensywna wersja american IPA, zwana także imperial IPA. Dla miłośników mocnych chmielowych wrażeń.
Niemieckie pełne piwo o ciemnomiedzianej lub brązowej barwie, lekko słodkie i sycące. Do końca XIX w. najpopularniejszy styl piwa w Niemczech.
Bardzo mocne, gęste, zbliżone do likieru, piwo. Powstaje w wyniku zamrożenia piwa w stylu doppelbock i odsączenie ekstraktu. W efekcie wymrażania powstają najmocniejsze piwa na świecie o zawartości alkoholu znacznie przekraczającej przewidziane w tym opisie.
Gęste, mocne i złożone piwo degustacyjne. Bogactwo smaków słodowych z wyraźnymi akcentami owocowymi i chmielowymi. Idealny akompaniament dla zimowych wieczorów.
Angielskie codzienne piwo sesyjne. Nazywane także strong bitter lub best bitter. Powszechnie spotykane w pubach w całej Wielkiej Brytanii. Tradycyjnie leżakowane w beczkach (casks), z których następnie szynkowane jest przy użyciu ręcznej pompy, a nie wypychane dwutlenkiem węgla.
Na Wyspach Brytyjskich zwyczajowo nazywany „porter". Inną spotykaną nazwą tego stylu jest brown porter. Jest to ciemne piwo o średniej mocy. Zwraca się uwagę na balans pomiędzy poszczególnymi elementami smaku i aromatu - goryczką, słodowością i palonością.
Styl zdominowany przez aromaty pochodzące z dodatku owoców lub ekstraktów owocowych. Charakteryzuje się wysoką pijalnością, podkreśloną przez mocne wysycenie oraz wyczuwalną cierpkość pochodzącą z owoców.
Niemiecka odmiana czeskiego jasnego lagera, bardziej orzeźwiająca i wytrawna. Najpopularniejszy styl piwa w Niemczech, odpowiadający ponad 50% tamtejszego rynku piwa, a poza Bawarią nawet 90%. Równocześnie występujące i równoznaczne nazwy to Pils, Pilzner oraz Pilsener. W Szwajcarii te nazwy mogą być stosowane jedynie wobec piwa wyprodukowanego na terenie byłej Czechosłowacji (podobnie jak w Czechach np. ser o nazwie Emmentaler musi pochodzić ze Szwajcarii), w związku z czym dla tego stylu przyjęła się nazwa Spezialbier (w skrócie Spezial lub Spezli).
Lekkie pszeniczne niemieckie piwo kwaśne o lekko słonym smaku i aromacie kolendry. Podobnie jak inne niemieckie kwaśne piwa, styl ten praktycznie zniknął na początku XX w. i został odtworzony dopiero pod jego koniec. Kolendra stała się wyróżnikiem stylu prawdopodobnie dopiero w XX wieku. Dodatek soli ma natomiast nawiązywać do mineralności wody z rzeki Gose której to piwo zawdzięcza swą nazwę. Podobnie jak w przypadku berliner weisse ciężko obecnie spotkać na rynku wersję klasyczną, bez dodatku owoców, chmielenia na zimno czy egzotycznych przypraw.
Styl często nazywany również Italian Grape Ale (IGA), ponieważ powszechnie przyjmuje się, że wywodzi on się z Włoch, w których zaczęto łączyć piwo z winem korzystając z miejscowych tradycji. Trend rozwinął się niezależnie lub został szybko podchwycony w wielu innych krajach. Dobrym przykładem jest Portugalia, gdzie również uznaje się tę hybrydę za regionalny styl piwny.
Jasne, pszeniczne, polskie ale z nutą dymu dębowego w smaku i aromacie oraz obfitą, trwałą pianą. Lekkie, orzeźwiające i wysoko wysycone. Jeden z niewielu polskich stylów piwnych, zapomniany w ostatnich latach XX w., powraca obecnie do łask na fali rozwoju piwowarstwa domowego i rzemieślniczego. Często nazywane "polskim szampanem".
Najpopularniejszy styl w południowych Niemczech. Codzienne pełne piwo o słodowym smaku, pokazujące kunszt bawarskich piwowarów.
Mocne piwo dolnej fermentacji. Jasna odmiana koźlaka o uboższym profilu słodowym i większej pijalności. Występuje jako helles bock oraz sezonowe maibock (sprzedawane od połowy kwietnia do czerwca). Obie nazwy używane są zamiennie, chociaż niektóre browary produkują zarówno helles bocki, jak i maibocki.