Mocne piwo z dobrze ukrytym alkoholem, sprawiające wrażenie lżejszego, niż to wynika z parametrów. Jasne, z czapą białej piany, o bardzo złożonym bukiecie smakowo-zapachowym, w skład którego wchodzą akcenty owocowe, przyprawowe, kwiatowe, uwydatnione przez wysokie nagazowanie.
Najbardziej znany styl spośród niemieckich piw kwaśnych. W czystej formie wciąż rzadko spotykany, ponieważ browary rzemieślnicze preferują jego owocowe lub chmielone na zimno wariacje, a oryginalny Berliner Kindl dostępny jest przeważnie w wersjach z syropami.
Niszowy styl powstały w północno-wschodniej Francji (do niedawna jego występowanie ograniczało się do tego regionu), średniomocny lub mocny, wywodzący się z tradycji pożywnych, słodowych piw wiejskich. Charakter słodowy dominuje w nich nad goryczką. Bière de garde cechują się sporą rozpiętością barwy, od jasnej do brązowej.
Bogate, półciemne lub ciemne, mocne tradycyjne niemieckie piwo. Sycące, ale nie słodkie. Zdominowane przez słodowe nuty razowego chleba.
Czeska interpretacja piwa półciemnego, wykorzystująca regionalne surowce, w szczególności chmiel Saaz (Žatecký). Zbalansowane, słodowo-chmielowe piwo. W wielu browarach warzone tylko sezonowo.
Lekkie, orzeźwiające, sesyjne czeskie piwo. Pomimo niskiego ekstraktu i umiarkowanego nachmielenia jest bogate w smaku i aromacie. Ulubiony styl piwa w Czechach, który można znaleźć w ofercie prawie każdego czeskiego browaru. Opis stylu odnosi się zarówno do najpopularniejszych "dziesiątek", jak i do nieco rzadszych "jedenastek", które poza zawartością ekstraktu i alkoholu zachowują podobną charakterystykę.
Codzienne jasne piwo o bogatym, złożonym, słodowo-chmielowym smaku i aromacie. Orzeźwiające, z wyczuwalną, długą, ale gładką goryczką.
Najmocniejsza wersja standardowych czeskich jasnych piw dolnej fermentacji.
Najlżejszy z popularnych ciemnych czeskich stylów piwa. Lekko karmelowe, bez nut palonych, przeznaczone do szybkiego spożycia, nie do długiej degustacji.
Najmocniejszy z tradycyjnych ciemnych czeskich stylów. Złożona słodowość z czekoladowymi, karmelowymi i rodzynkowymi nutami dominuje profil.
Pełne, ciemne, zbalansowane, słodowo-chmielowe, czeskie piwo dolnej fermentacji. Od bawarskiego dunklesa różni się lepszym balansem aspektów słodowych i chmielowych oraz najczęściej większą złożonością smaku.
Piwo będące produktem fermentacji brzeczki słodowej i miodu (wg polskiej konwencji nie więcej jednak niż 45%) z dodatkiem chmielu lub innych ziół i przypraw.
Piwo, do którego dodano miód dopiero po pasteryzacji lub aromatyzowane miodem sztucznym jest piwem smakowym i nie zalicza się do tego stylu.
Jasne, lekkie i wytrawne piwo wyróżniające się rześkością i wysoką pijalnością. Występuje także pod nazwami summer ale i blond ale. Piwa tego rodzaju serwowane są w bardzo niskich temperaturach w porównaniu do innych piw brytyjskich.
Średnio mocne lub mocne, zazwyczaj jasnobrązowe, piwo z wysp brytyjskich. Styl zdecydowanie słodowy z wyczuwalnymi wyraźnymi estrami owocowymi. Większość przedstawicieli posiada smaki pochodzące z angielskich odmian chmielu. Piwo polecane na zimowo-jesienną, chłodną pogodę. Przez anglików czasami określane jako winter warmer, czyli zimowy rozgrzewacz.
Ciemna wersja american IPA, zachowująca typową dla stylu chmielową moc, wytrawność i pijalność, ale z dużo konkretniejszą i złożoną kontrą specjalnych słodów.
Historyczny styl piwa wywodzący się z angielskiego miasta Burton on Trent. Piwo tego rodzaju cieszyło się dużą popularnością w drugiej połowie XVIII wieku oraz na przełomie XVIII i XIX stulecia. Cechowała je przede wszystkim wysoka pełnia, wyraźna słodowość, wysoka zawartość alkoholu (często przekraczająca 10% obj.). Akcenty chmielowe miały za zadanie równoważyć bukiet piwa. Z czasem nazwę "Burton" zaczęły stosować inne browary dla warzonych przez siebie mocnych piw. Alternatywnie określa się je także "winter warmer" oraz "old ale". Jest to piwo długo leżakowane (co najmniej kilka miesięcy do roku). Za współczesny styl nawiązujący do mocnych piw warzonych dawniej w Burton-upon-Trent (ale i innych historycznych angielskich piw długo leżakowanych np. Yorkshire Stingo, October Beer) uważa się old ale.
California common to piwo o wyraźnym smaku słodowym, kontrowanym przez goryczkę nadaną przez odmianę chmielu Northern Brewer. Występuje także pod nazwą steam beer (piwo parowe), która jest jednak zarezerwowana dla ikony stylu warzonej przez browar Anchor z San Francisco.