Jasne, lekkie i wytrawne piwo wyróżniające się rześkością i wysoką pijalnością. Występuje także pod nazwami summer ale i blond ale. Piwa tego rodzaju serwowane są w bardzo niskich temperaturach w porównaniu do innych piw brytyjskich.
Średnio mocne lub mocne, zazwyczaj jasnobrązowe, piwo z wysp brytyjskich. Styl zdecydowanie słodowy z wyczuwalnymi wyraźnymi estrami owocowymi. Większość przedstawicieli posiada smaki pochodzące z angielskich odmian chmielu. Piwo polecane na zimowo-jesienną, chłodną pogodę. Przez anglików czasami określane jako winter warmer, czyli zimowy rozgrzewacz.
Ciemna wersja american IPA, zachowująca typową dla stylu chmielową moc, wytrawność i pijalność, ale z dużo konkretniejszą i złożoną kontrą specjalnych słodów.
Historyczny styl piwa wywodzący się z angielskiego miasta Burton on Trent. Piwo tego rodzaju cieszyło się dużą popularnością w drugiej połowie XVIII wieku oraz na przełomie XVIII i XIX stulecia. Cechowała je przede wszystkim wysoka pełnia, wyraźna słodowość, wysoka zawartość alkoholu (często przekraczająca 10% obj.). Akcenty chmielowe miały za zadanie równoważyć bukiet piwa. Z czasem nazwę "Burton" zaczęły stosować inne browary dla warzonych przez siebie mocnych piw. Alternatywnie określa się je także "winter warmer" oraz "old ale". Jest to piwo długo leżakowane (co najmniej kilka miesięcy do roku). Za współczesny styl nawiązujący do mocnych piw warzonych dawniej w Burton-upon-Trent (ale i innych historycznych angielskich piw długo leżakowanych np. Yorkshire Stingo, October Beer) uważa się old ale.
