Podkategorie
Mocne amerykańskie piwo o intensywnym aromacie i smaku, łączącym nuty specjalnych słodów i amerykańskich chmieli.
Angielskie codzienne piwo sesyjne. Nazywane także strong bitter lub best bitter. Powszechnie spotykane w pubach w całej Wielkiej Brytanii. Tradycyjnie leżakowane w beczkach (casks), z których następnie szynkowane jest przy użyciu ręcznej pompy, a nie wypychane dwutlenkiem węgla.
Jasne piwo pszeniczne górnej fermentacji wywodzące się z Bawarii. Poza wysokim wysyceniem dwutlenkiem węgla i wysoką pienistością, cechuje się także zmętnieniem pochodzącym od drożdży oraz estrami i fenolami w aromacie i smaku. Typowe nuty dla tego stylu to goździki (4-winygogwajakol) i banany (octan izoamylu). Piwo tego typu bywa nazywane także weizen. Wersja niefiltrowana występuje pod nazwą "Hefe-Weizen" (niem. Hefe - drożdże). Istnieją również wersje filtrowane - kristalweizen, w których wyraźniejsze są nuty owocowe, a mniej jest fenoli w porównaniu z niefiltrowanymi piwami pszenicznymi. Niektóre browary warzą także wersje o mniejszej zawartości alkoholu - liechtes weisse. Na rynku dostępne są także wersje bezalkoholowe weissbier.
Ciemne piwo dolnej fermentacji, najczęściej spotykane na stołach w Saksonii i Turyngii. Orzeźwiające, wytrawne, balansujące pomiędzy lekko paloną słodowością, a chmielowością.
Najpopularniejszy styl w południowych Niemczech. Codzienne pełne piwo o słodowym smaku, pokazujące kunszt bawarskich piwowarów.
Historyczny styl piwa wywodzący się z angielskiego miasta Burton on Trent. Piwo tego rodzaju cieszyło się dużą popularnością w drugiej połowie XVIII wieku oraz na przełomie XVIII i XIX stulecia. Cechowała je przede wszystkim wysoka pełnia, wyraźna słodowość, wysoka zawartość alkoholu (często przekraczająca 10% obj.). Akcenty chmielowe miały za zadanie równoważyć bukiet piwa. Z czasem nazwę "Burton" zaczęły stosować inne browary dla warzonych przez siebie mocnych piw. Alternatywnie określa się je także "winter warmer" oraz "old ale". Jest to piwo długo leżakowane (co najmniej kilka miesięcy do roku). Za współczesny styl nawiązujący do mocnych piw warzonych dawniej w Burton-upon-Trent (ale i innych historycznych angielskich piw długo leżakowanych np. Yorkshire Stingo, October Beer) uważa się old ale.
Słodowe, ciemne amerykańskie piwo wzbogacone o lekkie nuty nowofalowych chmieli.
Wysoce pijalne, dostosowane do gorącego klimatu. Dawniej nazywano je także australian pale ale, jednak obecnie nazwa ta odnosi się do australijskich interpretacji piw american pale ale, jednak chmielonych lokalnymi odmianami.
Niemieckie pełne piwo o ciemnomiedzianej lub brązowej barwie, lekko słodkie i sycące. Do końca XIX w. najpopularniejszy styl piwa w Niemczech.
Belgijskie złote ale o średniej mocy i subtelnym zapachu owocowo-przyprawowym. Lekkie w odbiorze, początkowo słodkie, z wytrawnym finiszem.
Jeden z najmocniejszych z tradycyjnych belgijskich stylów piwa (por. tripel). Na jego niezwykle złożony bukiet składają się aromaty pochodzące zarówno ze specjalnych słodów, jak i z fermentacji przy użyciu belgijskich drożdży.
Belgian dubbel to mocne piwo o niezwykle złożonym bukiecie smakowo-zapachowym, będącym doskonałym połączeniem słodowości, aromatu ciemnych, suszonych owoców, przyprawowych fenoli oraz delikatnie perfumowych nut alkoholowych.
Belgian golden strong ale (BGSA) nazywane są piwami szatańskimi. Są zdradliwe, gdyż w wyglądzie przypominają pilznery, a w smaku - mimo swej mocy - są lekkie, a alkohol jest dobrze ukryty. Mają bardzo jasną barwę i piękną, trwałą, białą pianę. W aromacie dominuje zapach owoców i chmielu.
Mocne piwo górnej fermentacji o bardzo złożonym profilu aromatycznym i jasnej barwie. Charakteryzuje je dobry, przesunięty w stronę goryczki balans i wysoka pijalność. Mocne odfermentowanie, balans przesunięty w stronę goryczki oraz wysokie nagazowanie sprawia, że piwo jest bardzo pijalne, mimo swojej mocy. Słodki, estrowo-fenolowy charakter drożdży belgijskich nie może być przysłonięty przez aromaty pochodzące od chmielu. Poszczególne składowe powinny tworzyć zgraną kompozycję, żaden z elementów nie powinien dominować. Piwo, mimo swojej mocy, nie może być mocno alkoholowe, czy rozpuszczalnikowe.
Lekkie, codzienne piwo wywodzące się z rejonu Antwerpii i Brabancji, cechujące się złożonym aromatem słodowym uzupełnionym akcentami przyprawowymi i owocowymi.
Mocne piwo z dobrze ukrytym alkoholem, sprawiające wrażenie lżejszego, niż to wynika z parametrów. Jasne, z czapą białej piany, o bardzo złożonym bukiecie smakowo-zapachowym, w skład którego wchodzą akcenty owocowe, przyprawowe, kwiatowe, uwydatnione przez wysokie nagazowanie.
Najbardziej znany styl spośród niemieckich piw kwaśnych. W czystej formie wciąż rzadko spotykany, ponieważ browary rzemieślnicze preferują jego owocowe lub chmielone na zimno wariacje, a oryginalny Berliner Kindl dostępny jest przeważnie w wersjach z syropami.
Niemiecka odmiana czeskiego jasnego lagera, bardziej orzeźwiająca i wytrawna. Najpopularniejszy styl piwa w Niemczech, odpowiadający ponad 50% tamtejszego rynku piwa, a poza Bawarią nawet 90%. Równocześnie występujące i równoznaczne nazwy to Pils, Pilzner oraz Pilsener. W Szwajcarii te nazwy mogą być stosowane jedynie wobec piwa wyprodukowanego na terenie byłej Czechosłowacji (podobnie jak w Czechach np. ser o nazwie Emmentaler musi pochodzić ze Szwajcarii), w związku z czym dla tego stylu przyjęła się nazwa Spezialbier (w skrócie Spezial lub Spezli).
Dosyć mocne brytyjskie piwo, o dominującym charakterze angielskich chmieli i wyraźnej goryczce.
Jasne, lekkie i wytrawne piwo wyróżniające się rześkością i wysoką pijalnością. Występuje także pod nazwami summer ale i blond ale. Piwa tego rodzaju serwowane są w bardzo niskich temperaturach w porównaniu do innych piw brytyjskich.
