Podkategorie
Witbier, inaczej zwany bierè blanche (czyli piwo białe), to bardzo lekkie, orzeźwiające piwo warzone z dużym udziałem niesłodowanej pszenicy oraz z dodatkiem przypraw.
Najpopularniejszy obecnie styl piwa, odpowiadający za ponad 90% światowego spożycia. Produkowany w niemal każdym kraju na świecie, z myślą o masowym konsumencie. Pozbawiony wyraźnych charakterystyk aromatycznych i smakowych, odfermentowany w najwyższym możliwym stopniu w celu osiągnięcia jak najwyższej zawartości alkoholu z jak najmniejszej ilości surowca.
Mariaż american IPA i belgijskiego witbiera. Owocowo-przyprawowa pszeniczna wariacja na temat IPA.
Codzienne jasne piwo o bogatym, złożonym, słodowo-chmielowym smaku i aromacie. Orzeźwiające, z wyczuwalną, długą, ale gładką goryczką.
Najmocniejsza wersja standardowych czeskich jasnych piw dolnej fermentacji.
Najmocniejszy z tradycyjnych ciemnych czeskich stylów. Złożona słodowość z czekoladowymi, karmelowymi i rodzynkowymi nutami dominuje profil.
Rekonstrukcja stylu historycznego - białego piwa (tak bowiem należy tłumaczyć jego łacińską nazwę, czyt. albe cerewizje) pszenicznego, warzonego na przełomie XVI-VII w., na obszarze dzisiejszego województwa kujawsko-pomorskiego, którego znaczna część leżała wówczas na terenach Prus Królewskich. Rześkie, jasne pszeniczne ale, w którego aromacie i smaku, nutom słodowo-zbożowym towarzyszy dodatek ziół.
Altbier (lub w skrócie alt) to niemieckie piwo górnej fermentacji produkowane i spożywane głównie w Düsseldorfie i północnej Westfalii. Jeden z niewielu niemieckich stylów górnofermentacyjnych, które przetrwały "lagerową rewolucję".
Amerykańska wersja angielskiego porteru o wyraźniejszym charakterze (posiada większą goryczkę i jest bardziej palony). Bywa nazywany także robust porterem. Określenie american porter odnosi się do współczesnych wersji, którą zaczęły warzyć amerykańskie browary rzemieślnicze powstające w latach 70. i 80. XX w. Wersje historyczne pochodzące sprzed okresu Wielkiej Prohibicji określane są jako "Pre-Prohibition Porter". Były one słabsze, mniej chmielowe, a sama słodowość była zbliżona do angielskiego pierwowzoru.
Mocny, bogaty, ciemny lager, tradycyjnie produkowany w krajach nadbałtyckich.
Na Wyspach Brytyjskich zwyczajowo nazywany „porter". Inną spotykaną nazwą tego stylu jest brown porter. Jest to ciemne piwo o średniej mocy. Zwraca się uwagę na balans pomiędzy poszczególnymi elementami smaku i aromatu - goryczką, słodowością i palonością.
Ciemne, palone piwo górnej fermentacji, wyróżniające się aromatem nowofalowych chmieli.
Ikona piwnej rewolucji, która zdobyła serca piwoszy na całym świecie. Solidnie nachmielone nowofalowymi odmianami chmielu pełne, soczyste, jasne ale.
Niemieckie piwo pełne (Vollbier) o wyraźnie słodowym smaku i aromacie pochodzącym ze słodu monachijskiego. Charakteryzuje się czystym profilem i miedzianą barwą.
Ciemniejsza wersja american IPA, często o bardziej wyrazistym i złożonym profilu słodowym.
Bogate, półciemne lub ciemne, mocne tradycyjne niemieckie piwo. Sycące, ale nie słodkie. Zdominowane przez słodowe nuty razowego chleba.
Mocniejsza wersja koźlaka (bocka, maibocka lub festbocka). Ekstremalnie słodowe piwo, nazywane czasem płynnym chlebem.
Półciemne amerykańskie piwo średniej mocy. Balans może wahać się od bardziej chmielowego do mocniej słodowego, aspekty te zawsze jednak powinny być w bliskiej równowadze. Najczęściej posiadać będzie zarówno karmelowe, jak i cytrusowe nuty, które powinny ze sobą współgrać.
Typowa amerykańska interpretacja angielskiego barley wine, gdzie zastosowano wyższą goryczką i bardziej chmielowy charakter z z typowymi dla amerykańskich chmieli aromatami.
Jasne, lekkie, amerykańskie piwo, o średniej goryczce. Balans zazwyczaj przesunięty w stronę słodową. Piwo o bardzo dużej pijalności. Czasami spotykane również w USA pod nazwą blonde, blonde ale lub golden ale.
