Wee heavy
Kategoria:
STYLE PIWNE PSPD
| autor opisu |
Przemysław Szczepańczyk |
| krótki opis | Deserowe, słodowe, mocne piwo ze Szkocji. Gęste, dekstrynowe i charakteryzujące się niską zawartością chmielu. |
| parametry podstawowe |
Ekstrakt początkowy: 16-35°Blg Ekstrakt końcowy: 3-10°Blg Zawartość alkoholu: 6,5-10% obj. Goryczka: 17-35 IBU Barwa: 28-50°EBC |
| wyróżniki stylu | Ekstremalnie słodowe, karmelowe, mocne, mało chmielone, gęste szkockie piwo górnej fermentacji. Od barley wine różni się niższym nachmieleniem, niższym odfermentowaniem, niższą owocowością i wyższą, bardziej karmelową słodowością. |
| historia | Rozwój piwowarstwa w Szkocji w dawnych latach determinowały głównie czynniki naturalne. Zimny północny klimat nie nadawał się pod uprawę chmielu, przez co musiał być on importowany i przez to drogi. Nie można było fermentować piwa w temperaturach typowych dla angielskich ale, co skutkowało najczęściej niższym odfermentowaniem i czystszym profilem lokalnych wyrobów. Nazwa stylu pochodzi od "Fowler’s Wee Heavy", a oznacza "małe mocne", co wiąże się z faktem, że sprzedawane było w butelkach o pojemności ok. 350 ml. Styl zdobył popularność szczególnie w Belgii i USA. |
| aromat | Dominują aromaty słodowe na wysokim poziomie. Słodowość powinna mieć charakter karmelowy, toffi, ciasta drożdżowego, szkockich ciastek maślanych. W mocniejszych wersjach wyczuwalne nuty alkoholi, czyste lub likierowe na poziomie najwyżej średnim, podobnie jak estry o charakterze suszonych owoców lub śliwek. Chmiel na poziomie najwyżej niskim, ziemisty lub kwiatowy. Aromaty torfowe są wadą. Diacetyl dopuszczalny na poziomie do średnioniskiego. Poza tym profil czysty. |
| smak | Bardzo intensywny i złożony smak słodowy z wyraźną nutą karmelu, melasy, toffi lub ciastek maślanych. Estry i alkohol na poziomie od niskiego w do średniego. Estry powinny mieć charakter suszonych owoców (w szczególności rodzynek) lub śliwek. Chmiel praktycznie nie występuje w smaku, choć może pojawić się niska kwiatowa lub ziemista nuta. W smaku zdecydowanie dominuje słodycz, goryczka jest wyczuwalna na drugim planie lub całkiem w tle. Finisz półsłodki do słodkiego, długi, karmelowo-słodowy. Dopuszczalny Diacetyl na poziomie do średnioniskiego. |
| goryczka | Niska do średniej, chmielowo-alkoholowa, krótka lub średnio długa, łagodna. |
| wygląd | Ciemnoczerwone do ciemnobrązowego, z rubinowymi przebłyskami, klarowne. Piana beżowa do jasnobrązowej, zwarta, najczęściej mało lub średnio obfita i mało trwała. Może lepić się do ścianek szklanki. |
| odczucie w ustach | Pełnia wysoka, lepka, aksamitna, gumiasta tekstura. Wysycenie niskie do średniego. Rozgrzewanie alkoholowe powinno być wyczuwalne i kontrować w pewnym stopniu słodycz piwa. |
| surowce i technologia | Brytyjski słód pale ale, rozsądne ilości słodów karmelowych, niewielka ilość palonego ziarna dla nadania ciemniejszej barwy (tradycyjnie piwo barwiono karmelem, ponieważ stosowanie surowców niesłodowanych w szkockich browarach było do roku 1880 zakazane). Słody torfowe i wędzone są niedopuszczalne. W celu uzyskania zdecydowanie słodowego profilu i największej karmelizacji brzeczki, piwo można zacierać w wysokich temperaturach i długo gotować, nie ma jednak dowodów na to, że była to powszechnie stosowana w Szkocji praktyka. Chmiel angielski w niewielkich ilościach. Drożdże szkockie pracujące w dolnym zakresie temperatur górnej fermentacji, odporne na stres osmotyczny i alkohol, stosunkowo nisko odfermentujące i dające czysty profil. |
| przykłady komercyjne |
Belhaven "Wee Heavy", Gordon Highland "Scotch Ale", Inveralmond "Blackfriar", McEwan's "Scotch Ale", Orkney "Skull Splitter", Browar ReCraft "21° Wee Heavy". |
| podawanie |
10-14°C Thistle glass |
